Voor ons is het zo logisch: al die stappen die je doorloopt voordat je het besluit neemt om je eigen game te laten ontwikkelen. Maar we snappen best dat het voor het gemiddelde corporate bedrijf in de financiële wereld, een grote fabrikant of een welzijnsinstelling niet zo eenvoudig lijkt. Daarom is ons advies om niet te lang zelf te googelen. Lees dit blog, that’s all!
We vallen maar meteen met de deur in huis. Want wat is nu de grote valkuil voor alle processen waarbij je je eigen game laat ontwikkelen? Dat is een niet-werkende samenwerking.
Zo’n situatie creëer je als de game-ontwikkelaars jou als klant aanhoren, vervolgens een offerte laten tekenen en zes maanden later een kant-en-klare game presenteren.
Hartstikke leuk en ontzorgend, die aanpak, maar schijn bedriegt. Zo’n ‘laat ons maar gaan bureau’ presenteert een game die gedoemd is om te mislukken. Hij past wel bij hun portfolio, maar niet bij jou als klant. Simpelweg omdat de doelstellingen van de klant dan nog wel eens uit beeld verdwijnen: verdreven door al die gave opties van een nóg vettere game dan bij de vorige klant. Zorg dus dat er overleg is. En blijft.
Maar de andere kant is ook gevaarlijk. Als de opdrachtgever alle kaarten in handen wil houden en slecht luistert, krijg je ook geen waarde voor je geld. Het is niet de bedoeling dat je een bureau kiest dat als een poedeltje meeloopt aan de leiband van de baas. Dan laat je een game ontwikkelen die uiteindelijk veel te braaf is, waarvan de grondslag niet uitdagend genoeg is of de uitvoering veel te bescheiden.
Hoe voorkom je die valkuilen?
Kies daarom echt een bureau op grond van de samenwerking. Gelijkwaardige partners, open communicatie, die dingen. Want een eigen game laten ontwikkelen draait niet om de klant, maar om de gamer. Dat kan jeugd zijn. Kinderen. Ouderen. Dan is het leuk dat wij iets ontwerpen wat de klant mooi vindt, maar het is veel belangrijker dat die kinderen, of die ouderen, er meteen mee aan de slag willen! En dat de game blijft trekken, ook als de speler heel snel groeit in zijn vaardigheden.
Dus eigenlijk…
Eigenlijk hoef je alleen te weten wat je wilt bereiken en met wie. Samen kun je namelijk veel sneller bedenken welke middelen dan ingezet moeten worden. Welke daarvan noodzakelijk zijn, welke leuk en welke overbodig. Dat wordt je basis.
Hoe duur is zo’n serious game?
De kosten van een serious game variëren. Van een paar duizend tot een paar miljoen.
Hoe kan het dat je daar als opdrachtgever én game-ontwikkelaar toch in durft te stappen? Door te denken in fases.
Een voorbeeld
In het bedrijfsleven worden grote budgetten vrijgemaakt voor training. Verbetering van medewerkers geeft immers direct een verhoging van de omzet én de klanttevredenheid, over het algemeen.
De trainingsstof wordt soms online aangeboden. Of in fysieke vorm. Maar daarna het ligt te verstoffen in een hoekje van de afdeling.
Het begint met kennis
- Stel nou dat je die kennis ziet als een grote kennisbank? Dan zet je al die kennis eerst gestructureerd bij elkaar. Je maakt er hapklare brokken van. Je hebt er voor betaald. Wat houdt je tegen om die kennis blijvend aan te bieden aan jouw werknemers… die ook de training zelf hebben gevolgd.
- Daarna voeg je een zoekfunctie toe. Medewerkers die actief iets willen weten, komen zo sneller bij het antwoord dan dat ze de boeken onder het stof moeten weghalen.
- Je zou als manager het liefst willen dat het team zich zo af en toe nog eens verdiept in de geleerde materie. Weinig animo. Dus maak je er een quizje van. Kunnen de medewerkers elkaar eens uitdagen.
Echt leuk is het dan nog niet.
Dat wordt het misschien wel als je er een competitie van maakt. Intern, onderling, dus lekker veilig. En al doende leert men weer.
Je hebt dan een game.
Kleintje dan. Een serieus game is nu een realistisch vervolg. Je hoeft ook niet al deze stappen eerst uit te voeren. Het gaat om de denkwijze… kijken wat je hebt, en hoe je dat kunt verwerken tot dat wat je wilt hebben.
Want stel nou…
- Stel nou dat je al die hoofdstukken gaat ombouwen tot levels. Na level 1, volgt level 2. Je weet steeds meer. Soms wordt een beroep gedaan op eerder aangeleerde methoden. Met elk hoofdstuk wordt de speler beter in zijn kennis, en beter in de game.
- Je kunt er een ranking aan koppelen: medewerker van de week. Of van de dag. Je kunt extra prijzen toekennen. Of een achterblijven medische hulp aanbieden.
In de ene game gaat het om leren van softe skills, zodat het de werkcultuur en verbinding bevordert. In andere games gaat het om harde doelen, zoals targets in de sales. Sommige bedrijven lenen zich meer voor de competitieve sfeer dan anderen. Zoek de grens maar op, zo komen de uitblinkers bovendrijven.
Waar het echt om draait
Wat je doel ook is, je kunt mensen intrinsiek motiveren door er iets leuks van te maken. En misschien zit daar wel de echte kunst. Want menig CEO ziet training als een must. Een verplichting die morrend en zuchtend wordt opgepikt door de afdelingen.
Die CEO staat er niet eens bij stil dat je van training een continuproces zou kunnen maken.
Dat er manieren zijn om het wél leuk te maken.
En dat je die games misschien zelfs wel kunt koppelen aan andere software, bijvoorbeeld om prestaties te meten of relaties te beheren.
Begint er al iets te borrelen?
Vermoed je nu dat er bij jullie ook nog wel wat te verbeteren valt? Is je bedrijf gericht op verbeteren van vaardigheden en teams? Dan is het misschien toch heel aantrekkelijk om eens met onze Chamin aan tafel te komen. Mail of bel. De mooiste resultaten zijn ooit begonnen met zo’n simpel telefoontje en een vaag idee.
